هر سال در هنگام محرم شور حسینی دلهای یکایک شیعیان را به لرزه درمی آورد. شاید این بار اندکی بیش تر درنگ کنیم و لحظه ای بیشتر بیاندیشیم که چرا ؟ چرا حماسه عاشورا هرگز کهنه نمی شود و چرا داغش در دلمان هنوز تازه است؟ چرا حسین نامی است یادآور غروری خونین؟ فکر می کنم که جان کلام همان آزادگی ست و بس.

اگر     دین      ندارید    لااقل     آزاده      باشید

این اشک های گرم و دل های ملتهب در رثای گوهری می گریند که حسین جان معصومش را تنها بر سر جاودانگی آن به مسلخ برد. حسین ایستاد ، تشنه ماند ، عزیزانش را یک به یک به نبرد فرستاد ، آل پیامبر را در صحرای کربلا به خیمه های سوزان سپرد تا حقیقتی را به رنگ خون درآورد و اینچنین شد. حقیقت آزادگی خونین ماند و گویا جهان این سنت را پسندید که همواره دل آزادگان را خونین ببیند .

حسین آگاه ترین فرد دوران خود بود و بهتر از هر کس بی وفایی کوفیان را تجربه کرده بود، اما بهتر از همه می دانست که قرعه فال به نام او زده اند و باید برود. با همه کسان، حتی طفل شیرخواره اش را باید ببرد و اسماعیل وار گلویش را در راه آزادگی به خون گلگون کند.

اینکه در کربلا بر حسین و یارانش چه گذشت، به یقین کسی نمی داند، اما می دانم که بزرگ ترین دردشان تشنگی نبود. ای حسین ! به راستی کدامین درد جانسوز تو را واداشت که اینگونه یک به یک عزیزانت را به قربان گاه بفرستی؟ کدام مسئولیت تو را بر آن داشت که شاهد بزرگ ترین داغ تاریخ باشی ؟

مسئولیتی که میراثی بزرگ از خاندان نبوت بود و شاید حتی میراثی از بدو خلقت که ” حسین وارث آدم است ”

حسین وارث به عینیت بخشیدن همه مظلومیت های خاموش تاریخ است ، حسین آزاده است چرا که مرگ در پای عشق را تا اعماق اعصار فریاد کشید. چه تصویر زیبایی ، عرصه بزرگ و خشک و تفتیده کربلا ، جریان زیبای فرات و محرومیت لب های تشنه از جرعه حیات و خون پاک ترین بندگان خدا و اوج حماسه بی وفایی جماعت کوفی .

جماعتی که نسل شان هرگز منقرض نشد و ماندند ود تاریخ در گوشه گوشه دنیا چهره ای تازه یافتند و هربار آزاده ای دیگر را به مسلخ کشیدند. جماعتی که فریاد علی را در دل چاه های کوفه فرو بردند، جماعتی که تنهاترین سردار اسلام را هر روز تنهاتر گذاشتند و در نهایت سر از بدن فرزند رسول ا… جداکرند، هنوز نمرده اند. اینان مانده اند تا آزادگی معنا پیدا کند. تا خدعه و تزویر و ریا هست ، هر روز پیکر آزادگان از تیغ جفا زخمی است و هر روز شاخه ای از آن قامت سروگونه خواهد شکست.

آنان که یاران حسینند ، آمده اند تا بجنگند و عشق بورزند و به مسلخ بروند، آنان که درس عاشورا را خوب خوانده اند         می دانندکه کوفیان زمان جز تهمت و کین و ریشخند تحفه ای برایشان نمی آورند. آنان می دانند که در مسیر خشک و سوزان روزهای پرتلاششان خنجری گلوی عاشقشان را انتظار می کشد اما آنها شاگردان مکتب حسین اند و آمده اند تا آزاده باشند. حسین همیشه زنده است چون نهضت حسینی زنده است. آزادگان هرگز نمی میرند. یاد حسین همواره آتشناک است. چرا که خیمه های آزادگی هر روز در آتش تزویر می سوزد. داغ حسین همیشه تازه است چراکه هر روز قامت سبزی به خون درخت حماسه اش را سیراب می کند.

در این روزهای سرد و خشن، عاشورا نعمتی است که سالی یکبار دردمندانه در سوگ آزادگی بنشینیم و ای کاش قطره ای از زلال آزادگی حسین بر قلبمان ببارد و اندکی ما را از تنگنای خودپرستی بیرون بکشد. ای کاش درک لحظه ای از حال آنان که برای خدا به خلق خدا عشق می ورزند نصیبمان گردد تا شاید دست هایشان را صادقانه تر بفشاریم.

ما هر که هستیم و به هر مرامی که پایبندیم همواره وام دار آزاد مردانیم که هر یک به رنگی بدیع عشق و صداقت و ایمان را به تصویر کشیدند. اگر هر روز در غم فقدان مردان آزاده تاریخ بگرییم باز هم کم است، اگر هر روز برای تنهایی سوگوارانشان آه بکشیم باز هم از درک آن بار غم، وامانده ایم .

ای سرور آزادگان یادت همیشه جاوید باد و سزاوار است که دنیا در رثای اعتلابخش کلمه آزادگی هر روز بگرید اما “به راستی که خداوند خواست تو را کشته ببیند.”